"சிவானி... உன் அப்பா எந்த ஆபீஸ்ல வேலை பார்க்கிறதா சொன்னே?"கல்லூரியில் மதிய உணவு இடைவேளையில் அமர்ந்திருந்தபோது, தோழி ஆதிரையின் கேள்வி கேட்டு சிவானி நெற்றியைச் சுருக்கினாள்."அப்பா சிட்டி கிராண்ட் ஹோட்டலில்... ஏன் இப்போ திடீர்னு அப்பாவைப் பத்தி ஒரு கேள்வி?""அட சும்மா... அங்க என்ன வேலை உன் அப்பாவுக்கு?"ஆதிரை மீண்டும் கேட்க, சந்தேகித்து மெதுவாக அவள் பக்கம் திரும்பினாள் சிவானி."அங்க அட்மினிஸ்ட்ரேட்டிவ் அசிஸ்டெண்ட். என்னடி, என்ன விஷயம்? நீ அங்க எங்காவது போனப்போ அப்பாவைப் பார்த்தியா?""ஆமா... பார்த்தேன். நேத்து எங்க வீட்டுல ஒரு விழா அங்க நடந்தது. போனப்போ உன் அப்பா பார்க்கிங் ஏரியால யூனிஃபார்ம் போட்டுட்டு நின்னு அட்மினிஸ்ட்ரேஷன் பண்றதை பார்த்தேன்... உண்மையைச் சொல்லணும்னா, அவர் வேலையில் பக்கா பெர்ஃபெக்ட்னு என் அப்பா சொன்னார். கூட்டமா இருந்ததுனால எங்க காரை பார்க் பண்ண உதவினது உன் அப்பாதான். அதுக்கு டிப்ஸா நூறு ரூபாயும் கொடுத்திருக்கோம்."பதிலுடன் ஆதிரை வாய்விட்டுச் சிரித்தாள். அதைக்கேட்டு உடனிருந்த நண்பர்களும் சிரிக்க, ஒன்றும் புரியாமல் ஆதிரையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிவானி."டீ, நீ என்ன சொல்ற? பார்க்கிங்கில்? அங்க என்ன வேலை அப்பாவுக்கு? உனக்கு ஆள் மாறிப் போயிருக்கும்.""ஆள் எல்லாம் மாறல சிவானி. நான் பார்த்திருக்கேனே உன் அப்பாவை... அவர் அங்க செக்யூரிட்டிதானே? அப்புறம் என்ன புளுகு நீ எங்ககிட்ட புளுகின? அப்பா அட்மினிஸ்ட்ரேட்டிவ் அசிஸ்டெண்ட்னு..."மீண்டும் மீண்டும் ஆதிரை வாய்விட்டுச் சிரித்தாள். அதைக் கேட்டு அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிவானி."அப்பா செக்யூரிட்டியா?"கேட்டது அவளை முழுவதுமாக உலுக்கியது."அப்பா ஆபீஸ்ல டை எல்லாம் கட்டி நிக்கணும் கண்ணே. அட்மினிஸ்ட்ரேஷன் ஸ்டாப் எல்லாம் நல்ல டிரஸ் பண்ணியிருக்கணும். அதனால ஆபீஸ்ல போடுறதை நான் அங்க எங்க ஓய்வறையில் வாங்கி வச்சிருக்கேன். ஃபைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல் இல்லையா அது. எங்களுக்கு அங்க தனி ரூம் இருக்கு. அங்கேயே சலவைக்குக் கொடுத்து அயர்ன் பண்ணி வாங்குவோம்... வீட்ல எல்லாம் கொண்டு வந்து துவைத்தால் சரி வராது... இங்கிருந்து எந்த டிரஸ்ஸில் போனாலும் ஆபீஸ்ல போய் அப்போதே டிரஸ் மாத்திடுவோம் நாங்கள்."எப்போதும் பழைய உடைகளையெல்லாம் அணிந்து செல்லும் அப்பாவிடம் ஒருமுறை விசாரித்தபோது சொன்ன பதில்தான் இது. ஒருமுறை அதை மனதில் நினைத்துப் பார்க்க, சிவானிக்கும் சந்தேகம் எழுந்தது.அந்த நேரத்தில் ஆதிரையின் கேலியை மற்ற நண்பர்களும் பற்றிக்கொண்டிருந்தனர்."அது சரி... அப்போ இவ சொன்னதெல்லாம் வெறும் புளுகுதானா?""நல்லவேளை... ஹோட்டல் ஓனர்னு சொல்லல."கருத்துகள் பலவாக உயரும்போது, அதனுடன் வாய்விட்டுச் சிரிப்புகளும் எழுந்தன. ஆனால் அதெல்லாம் சிவானியை அசைக்கவில்லை. அவளுடைய மனம் அப்போது முழுவதுமாகக் கலங்கிக் கொண்டிருந்தது."கண்ணே... அப்பா இன்னைக்கு நைட் வர லேட்டாகும்... ஆபீஸ்ல ஆடிட்டிங் வேலை எல்லாம் நடக்குது..."நேற்று காலை வேலைக்குப் புறப்படும்போது அப்பா சொன்ன வார்த்தைகள்தான் அப்போது அவளுடைய மனதில் ஓடின.'ஆதிரை சொன்ன ஃபங்ஷன் இருக்கறதுனாலதான் அப்பா வர லேட்டாகும்னு சொன்னாரா?'மனதில் எண்ணங்கள் பல வந்து போக, சட்டென்று பையும் எடுத்துக்கொண்டு வகுப்பறைக்கு வெளியே நடந்தாள் அவள்."சிவா... நீ எங்க போற? டீ, நாங்க சொன்னது மனசுக்குக் கஷ்டமா போச்சா?"கேலி செய்தாலும், சிவானியின் முகபாவ மாற்றமும், திடீர் என அவள் கிளம்பிச் சென்றதும் ஆதிரையையும் வருத்தப்படுத்தியது. ஆனால் அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் சிவானி வெளியே சென்றாள்.சிவானியின் மனமாற்றம்வகுப்பறைக்கு வெளியே வந்த அவள் நேராகப் பார்க்கிங் ஏரியாவில் இருந்த தன் ஸ்கூட்டிக்குச் சென்றாள். இன்ஜினியரிங் சேர்ந்தபோது அப்பா அவளுக்காக வாங்கி கொடுத்த பரிசு... ஸ்கூட்டியை ஸ்டார்ட் செய்து வேகமாக வெளியே பறந்தாள். இலக்கு சிட்டி கிராண்ட் ஹோட்டல்தான்."அப்போ... இதுவரை சொன்னது எல்லாம் புளுகுதான் இல்லையா?""நல்லவேளை ஹோட்டல் ஓனர்னு சொல்லாம இருந்தது..."நண்பர்களின் அந்தக் கேலி வார்த்தைகள் அவளுக்குப் பெரிய அவமானத்தை ஏற்படுத்தின.'ஒருவேளை செக்யூரிட்டி வேலை என்பதால் தான், பலமுறை ஆசைப்பட்டும் இதுவரை அப்பாவை ஹோட்டலுக்கு அழைத்துச் செல்லவில்லை போலும்.'எண்ணங்கள் பலவாக அவளை மேலும் கலங்கடித்தன.தூரத்தில் இருந்தே சிட்டி கிராண்ட் ஹோட்டலின் பெரிய போர்டு தெரிய, ஸ்கூட்டியின் வேகத்தைக் குறைத்தாள் சிவானி. பிறகு ஹோட்டலுக்கு அருகே ரோட்டிலேயே வண்டியை பார்க் செய்தாள். மெதுவாக கேட் அருகே நடக்கும்போது ஒரு சிறிய நெஞ்சு துடிப்பு ஏற்பட்டது அவளுக்கு.'கடவுளே... ஆதிரைக்கு ஆள் மாறியிருக்கணும்...'உள்ளே இருந்த பிரார்த்தனை அதுதான். ஃபேமிலி ரெஸ்டாரென்ட் இருந்ததால் கேட்டின் முன் வந்தபோதே சற்று கூட்டம் இருந்தது. அங்கே சுற்றிலும் ஒருமுறை கண்களை ஓட்டும்போது சிவானியின் நெஞ்சு துடிப்பு அதிகரித்தது. சட்டென அந்த அதிர்ச்சியூட்டும் காட்சியைக் கண்டாள். சற்று முன் பிரார்த்தித்ததற்குப் பலனில்லை. ஆதிரைக்கும் தவறு ஏற்படவில்லை.ஹோட்டலுக்கு வந்த விருந்தினர்களின் வாகனங்களை பார்க் செய்ய உதவும் செக்யூரிட்டி யூனிஃபார்மில், வேலையில் மும்முரமாக நின்றிருந்த அப்பாவைத்தான் அவள் அங்கே கண்டாள். உள்ளே ஒரு அதிர்ச்சியுடன் அந்தக் காட்சியைக் கண்டு நின்றாள் சிவானி.'அப்போ இத்தனை நாட்களாக என்னிடம் சொன்னதெல்லாம் பொய்யா?'அவளுடைய உள்ளே ஒருவித அடைப்பு ஏற்பட்டது. சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் அப்பா ஓடிக்கொண்டிருந்தார். அந்தக் காட்சியைக் கண்டு நிற்க அவளால் முடியவில்லை. அதோடு அப்பாவின் முன் செல்லத் தயங்கினாள் சிவானி. வேகமாகப் பின்னுக்கு மாறி சுவரின் ஓரத்தில் ஒளிந்து கொண்டாள்.ஒருமுறை மாரடைப்பு வந்ததால், அதிக சிரமமான வேலைகளைச் செய்யக் கூடாது என்று டாக்டர் அப்பாவிடம் சொல்லியிருந்தார்... அப்படியிருந்தும் வெயிலையும் மழையையும் தாங்கிக்கொண்டு இப்படி செக்யூரிட்டி வேலை பார்த்துத்தான் இத்தனை நாளும் தன் தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொடுத்தாரா? உள்ளே ஒருவித குற்ற உணர்ச்சியால் அவளுடைய கண்களில் நீர் படர்ந்திருந்தது. வேகமாகவே அவள் தன் ஸ்கூட்டிக்குச் சென்றாள். அந்த வண்டியில் ஏறும்போது சில நினைவுகள் மீண்டும் அவளைத் துரத்தின.இன்ஜினியரிங் கல்லூரிக்குப் படிக்கச் செல்லும்போது டூ வீலர் வேண்டும் என்று அப்பாவிடம் அடம் பிடித்ததும், பணப் பிரச்சினை இருந்தும் அதை வெளியில் காட்டாமல் கடைசியில் அப்பா வாங்கித் தந்ததும் எல்லாம் அவளுக்குள் ஒரு துயரமாக இருந்தது. வேகமாக ஸ்கூட்டியை ஸ்டார்ட் செய்து கல்லூரிக்குச் சென்றாள் சிவானி.நண்பர்கள் சொன்னது உண்மைதான். பலமுறை அப்பா புகழ்பெற்ற சிட்டி கிராண்ட் ஹோட்டலின் ஆபீஸ் ஸ்டாப் என்று சொல்லித் தான் பெருமைப்பட்டிருந்தாள். எல்லாம் ஒரே நொடியில் நொறுங்கிப் போயின...கல்லூரிக்கு வந்து அவள் நேராக வகுப்பறைக்குச் சென்றாள். ஆதிரையும் மற்ற நண்பர்களும் அங்கே இருந்தனர். சிவானியைப் பார்த்ததும் ஆதிரை துள்ளி எழுந்தாள்."சிவா... நீ எங்கே போயிருந்த? எத்தனை தடவை போனில் கூப்பிட்டேன் நான்? நான் சொன்னது உனக்கு மனசுக்குக் கஷ்டமா போயிருந்தா சாரி டீ..."அந்த மன்னிப்பைக் கேட்டு சிவானி புன்னகைத்தாள்."தவறு எனக்குத்தான் நடந்தது. என் அப்பாவின் வேலையைப் பற்றி நான் பலமுறை வீம்பாக உங்க முன் பேசியிருந்தேன். உண்மையில் நானும் அப்படித்தான் நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இன்று ஹோட்டலுக்குப் போய் பார்த்தபோதுதான் உண்மை நிலையை நானும் அறிந்தேன்... ஆதிரை சொன்னது சரிதான். என் அப்பா சிட்டி கிராண்ட் ஹோட்டலில் செக்யூரிட்டிதான்."அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டு நண்பர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்."சிவானி... நீ அதை சீரியஸா எடுத்துக்கிட்டியா? நாங்க சும்மா ஜோக்கிற்காக... கேலி செய்தோம்... உனக்கு அது வருத்தமா போச்சா?""அடடே... அதில் வருத்தப்படத் தேவையில்லை... நீங்கள் சொன்னதில் எனக்கு வருத்தம் இல்லை... அதற்குப் பதிலாக என் உள்ளம் முழுவதும் குற்ற உணர்வுதான்... என் அப்பா இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுதான் என் ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் செய்து கொடுத்தார் என்று தெரியாமல் நான் ரொம்ப கர்வம் கொண்டிருந்தேன். பாவம், செக்யூரிட்டி வேலை என்று நான் அறிந்தால் ஒருவேளை அசிங்கம் என்று சொல்லி சண்டை போடுவேன்னு பயந்துதான் என்னிடம் பொய் சொல்லி இருப்பாரு..."அதைச் சொல்லும்போது சிவானியின் கண்களில் நீர் வழிந்தது."அப்பா முன்பு வளைகுடாவில் இருந்தார். ஊருக்கு வந்து இப்போ இரண்டு வருடங்கள் ஆகின்றன. எங்கள் விஷயங்களில் எல்லாம் அப்பா எந்தக் குறைவும் வைத்ததில்லை. அதனால்தான் பொதுவாக கொஞ்சம் அந்தஸ்தும் ஆடம்பரமும் காட்டி நான் திரிந்ததும்... அப்படியிருக்கும்போது அப்பா செக்யூரிட்டி என்று தெரிந்தால் எனக்கு அது வருத்தமாக இருக்கும் என்று பாவம் நினைத்திருப்பார்."உள்ளே இருந்த வருத்தங்களை மறைக்காமல் வெளிப்படையாகச் சொன்னாள் சிவானி."அட விடுடி... என்னதான் இருந்தாலும், எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு ஆனாலும் அப்பா உன்னை பொண்ணு மாதிரி பார்த்துக்கிறாரே... அதுவே பெரிய விஷயம்..."அவளை ஆறுதல்படுத்தும்போது, தன்னால் சிவானிக்கு இப்படி ஒரு வருத்தம் ஏற்பட்டது என்ற எண்ணம் ஆதிரையையும் கலங்கடித்தது."ஹேய்... எனக்கு வருத்தம் எல்லாம் இல்லை... இன்று இரவு அப்பாவிடம் நான் எல்லாவற்றையும் கேட்பேன்... அப்புறம் மன்னிப்பு கேட்கணும்... நாளை முதல் காலையில் என் அப்பாவை நானே வேலைக்குக் கொண்டு போவேன்... அப்பா கஷ்டப்பட்டுதான் என்னை வளர்த்து ஒரு நல்ல நிலைக்குக் கொண்டு வர முயற்சிக்கிறார் என்ற உண்மையை இன்று முதல் நான் புரிந்துகொள்கிறேன்... அதனால்தான் இனி நான் என் அப்பாவின் கஷ்டங்களைப் புரிந்து கொண்டு, அப்பாவின் எதிர்பார்ப்புகளுடன் செயல்படுவேன் என்பது உறுதி..."சிவானியின் வார்த்தைகள் உறுதியானவை. அத்துடன் ஆதிரைக்கு நன்றி சொல்லவும் அவள் மறக்கவில்லை."ஆதிரா, நீ என்னை கேலி செய்வதற்காகச் சொன்னாலும், என் அப்பாவின் கஷ்டங்களைப் புரிந்துகொள்ள எனக்கு உதவியது உன் கேலி வார்த்தைகள்தான். அதற்கு மிகவும் நன்றி..."உள்ளம் தொட்ட வார்த்தைகள் அவை. அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் ஆதிரைக்கும் உள்ளே தோன்றிய குற்ற உணர்வுக்குச் சற்று நிம்மதி கிடைத்தது.பிள்ளைகளை ஒரு நல்ல நிலைக்குக் கொண்டு வரத் தங்கள் ஆரோக்கியத்தைக் கூடப் பாராமல் கஷ்டப்படும் அனைத்து அப்பாக்களுக்கும் இதைச் சமர்ப்பிக்கிறோம். சிவானியைப் போல் விஷயங்களைப் புரிந்துகொண்டு செயல்படும் திறமையான குழந்தைகள் இருந்தால், அந்த அப்பாவும் பெருமைப்படலாம்.
