Poems

போலியான ஆதாரங்கள்

உண்மையாய் நேசித்த உறவுகள்தான் முதலில் உதைத்து காயப்படுத்துகிறார்கள் வலிகளின் இறக்கைகள் பூட்டி வேதனை வானத்தில் அலைய விடுகிறார்கள் மண்ணை துளைத்க்கும் மழை துளியாய் மனதை துளைத்து புண்ணாக்கி விடுகிறார்கள் அவர்களால் எப்படி முடிகிறது கடுகளவும் கருணையில்லாமல் கழுத்தருக்காமலே கொலை செய்வதற்கு உரிமை என்று பேசியவர்கள்எல்லாம் சரியாகி விட்டதும் எல்லை கோடுகள் போட்டு நம்மை தூரமாய் தூக்கி வீசி விடுகிறார்கள் தூசி படிந்த அவர்கள் இதயத்தில் பாசி படிந்து கிடைக்கும் நம் நினைவுகள் சில வசதிகளுக்காக சிதைக்கப்பட்டு சவக்குழிக்குள் சங்கமித்து விடுகிறது ஆனாலும் நம் மீது குற்றம் சொல்வதற்காக போலியான ஆதாரங்களை தேடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்

தடுப்பூசி

புத்தாண்டே!புலம்பியழும்மக்கள்புன்னகைபொழியும் காலம்எப்போ???

இட்லி

அன்னை ஊட்டியஅமிர்தம் நீகாலையில் வரும்பௌர்ணமி நிலவு நீ!வெண் பஞ்சு மேகம்போல வந்த அமுதம் நீ!தாய் பால் நின்ற பிறகுதாயாய் நின்ற உணவு நீமனைவியின் கை பட்டதால்மல்லிகை பூ நீ!தேங்காய் சட்னி உடன்வந்தால் தேவாமிர்தம் நீ!தக்காளி சட்னி உடன்வந்தால் தங்கம் நீ!புதினா சட்னி உடன்வந்தால் பசுமை பூ நீ!சாம்பார் உடன்சேர்ந்ததால் சாகாவரம் பெற்றாய் நீ!யாருடன் கூட்டணி சேர்ந்தாலும்வெற்றி பெறும் சிறந்த நட்பு நீ!மருத்துவர் பரிந்துரைக்கும் மகத்தான மருந்து உணவு நீ!எப்போதும் தென் இந்தியாவின் சூப்பர் ஸ்டார் நீ!முடிவுரையாக.....மந்தாரை இலையில் உன்னை மணக்கும் நல்லெண்ணையில் குழைத்த மிளகாய்ப்பொடியாலே முழுவதும் போர்த்தி விட்டு எட்டு மணிநேரம் உறங்கவைத்து எழுப்பினால் ஓடும் ரயிலில் அனைவரின் கவனமும் உன்மேல் தான்.இரண்டுநாள் பிரயாணம் என்ற

ஏதுமில்லை

எதிர்பார்ப்புஏதுமில்லைஉதிர்காலம்தொடருதுங்கே...எவை எவைதானாக வந்தனவோஅவை அவைதானாகவே.....முடியில்இருந்து பற்கள்பிடியில்இருந்து விழுகை...இளமைமுதுமையை அணைத்துபெருமைகலைந்த நகர்வு...ஆண்டுகள்துவண்ட படிவேகமுடன்எல்லையை தொட..ஏதுமில்லைஎதிர்பார்ப்புஎப்படி வந்தேன்அப்படியே ...பகையில்லைஎன்னிடம் புகையில்லைவகை வகையானவாழ்க்கை.....வசந்தம்சொந்தமாகவில்லைவருத்தம்அதற்காக வந்ததில்லை..சிரிக்கமுயன்றாலும்சிரிக்கவைத்தேன்...எரிச்சல்படவில்லைஎரித்தவரைஏறெடுக்கவுமில்லை...போட்டிகள்கண்டவன்பொறாமையால்வெந்ததில்லை....வெற்றிகளைகடந்து தோல்விகளைரசித்தவன். புயலி்ல்மிதந்தவன்..அங்கீகாரம்கண்டு ஆணவம்கொண்டதில்லைஆனாலும் பறக்கின்றேன்..ஏகாந்தவெளிகளில்சாகசம் எனக்குபரிச்சியம்..புத்தாண்டேபுன்னகைக்கின்றேன்.வா வருடுவாய்எனும் எண்ணம் ஏதுமில்லை...ஆனால

துரோகம் செய்து விடாதீர்கள்

அன்பு வைப்பதாக இருந்தால் அதை உண்மையாக வையுங்கள் நடிக்காதீர்கள் பழகிவிட்டோம் என்பதற்காகவும் உதவி விட்டார்கள் என்பதற்காகவும் பாசமாய் பழகி பாசாங்கு செய்யாதீர்கள் காயத்தை விட வலி கூடியது மரணத்தை விட கொடியது பொய் நேசம் பொழிந்துவிட்டு மார்தட்டி சிரிப்பது மோசடிகள் ஆயிரம் செய்துவிட்டு போயிவிடுங்கள் பரவாயில்லை இதயத்தில் மட்டும் துரோகம் செய்து விடாதீர்கள்

திருந்தி கொள்வதேயில்லை

சிரித்துக் கொண்டேஇருக்கிறேன் என்பதற்காகநான்மகிழ்ச்சியோடு இருக்கிறேன் என்று நினைத்துக்கொள்கிறார்கள் ஆனால்உள்ளுக்குள் எரிந்துக்கொண்டிருக்கும் காயத்தீயின் வலிஎனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்அறிவுடன்முடிவெடுப்பேனென்றுபலர் என்னிடம்ஆலோசனை கேட்பார்கள்ஆனால் அன்புக்கு அடிமையாகிஏமாந்து போகும்அடிமுட்டாள் நானென்றுஅவர்களுக்கு தெரியாதுமற்றவர்கள்புன்னகைக்கவேண்டுமென்பதற்காகஎல்லாவற்றையும்இழந்து விட்டுஅவர்கள் தந்தகாயங்களோடுதனிமையில் இருக்கும்போதுதான்தவறுகளை உணர்ந்துகொள்கிறேன் அவ்வாறுஉணர்ந்து கொள்வதோடு சரிதிருந்தி கொள்வதேயில்லை

வறுமை தோழன்

வறுமைஉன்னிடம் தோழமை கொண்டால் பலபேர் உன்னை விட்டு தூரமாய் போய் விடுவார்கள்பாசம் வைத்தவர்கள் கூடபயந்து விடுவார்கள் மடியில் தூங்கியவர்கள்மறந்து போவார்கள் இதயத்தில் இருந்தவர்கள்இறங்கி விடுவார்கள்தலை குனிந்துதவம் கிடந்தவர்கள்தலை நிமிர்த்திதள்ளி விடுவார்கள்நலம் விசாரிக்கநடுங்குவார்கள்நீ உறவுகளைஉணர்ந்து கொள்வாய்உலகத்தைபுரிந்து கொள்வாய்அன்பைஅறிந்து கொள்வாய்மனிதர்கள் இப்படித்தான்என்பதைநீ பாடமாய் படித்துக் கொள்வாய்

பெண்

உன்னை நான்மதிக்கிறேன்அதனால் நான்பேசாமல்இருக்கிறேன்பெண் என்றால்பெருமைக்குரியவளே!நானும் பெருமையாகபேசுவேன்நீயும் யாரையும்இகழ்ந்து பேசாதே!உன்னிடம்திறமையுண்டோ?செய்து காட்டுமற்றவர்களைபுகழ்ந்து காட்டுபுண்பட பேசாதே!நீயும் ஒரு பெண்ணே!பெண்ணின் பெருமைதாய்மையே!தாய்மையுனக்குமுண்டுதப்பாய் பேசாதே!தனித்திறமைகளைவெளிக்கொண்டு வரகளம்பலவுண்டுஆடு,விளையாடுஉன்னைப்போற்றபலர் வருவார்நீ பொறாமைகொள்ளாதே பெண்ணே!பொறாமையென்பதுவெற்றுத்தாள்இதில் ஏதாவதுஎழுதுபொறாமை நீங்கநீயும் முயற்சி செய்யாரையும் பிரிக்கநினைப்பதும்உன்னைப்பிரிவதும்இதில் மகிழ்ச்சியும்இகழ்ச்சியும்உனக்கே சொந்தம்...பத்தினியாள் செய்வினைக்குபழிவாங்க எண்ணாமல் புத்தகம்தனை எழுதிபுத்திதனைப்புகட்டுகிறேன்இப்படியும்பெண்கள் இப்புவியில்இருக்கிறார்கள்தப்பிடுங்கோ காளையரேதப்பிவி

துடிப்பு

கருவறையினுள்ளேமடக்கி நீ இருந்த போதும் கை வைத்துப் பார்த்த வேளை உன் அசைவு காணாத போது துடித்து தான் போனாள்தன் துடிப்பால் உனக்கு உயிர் தந்து விட்டாள். மரணவலி சுமந்து மழலை உன்னைப் பெற்ற பின்னர் மயங்கி அவள் கிடந்த போதும்மனம் துடிக்கும் பாரு உன் குரல் கேட்க தானே. வயிற்றை கிழித்த போதுவலி அவளை தாக்கும்அவள் மடியும் உன்னை தாங்கும் அவள் மார்பும் உணவை ஊட்டும் .கத்தி கொண்ட காயங்களை உன்பிஞ்சு கால்கள் உதையும் போது பட்டு போன்ற பாதங்களுக்கு முத்தமொன்று தந்துசுகமென தாங்கிடுவாள் .சிறுநீர் கழித்து விட்டால்சிறிதும் நீ தூங்க மாட்டாய் அர்த்த ராத்திரியில் அழுது ஆர்ப்பரிப்பாய் துடித்துப்போய் எழுந்திடுவாள் துயரத்தை போக்கிடுவாள். வாய் திறந்து பேசாத வயதினில் உன் அசைவுகளை மொழி பெயர்த்து வேண்டிய அனைத்தையும் செய்திடுவாள்.

வெறுமை

மெய் சொல்லும்வாயில்பொய் அடிக்கடிவந்தால்,வாய்மைவெறுமையே!..உழைப்போன்உறங்கினால்ஊர் கோவில்உண்டியலும்உண்டிடும்வாயும் வயிறும்வெறுமையே!..பத்திரிகைத்தாளில்செய்தியின்றிதணிக்கைசெய்தால்சுதந்திரமில்லாவார்த்தைகளும்எழுத்துக்களும்வெறுமையே!...வைக்கோல்பட்டடைக்குள்வைத்தவிதை நெல்லைதிருடன்திருடினால்வயல் வெளியும்பசுமைகாணாவெறுமையே!....பந்திக்குமுந்தாமல்கடைசிவரைஇருந்துவிட்டால்பானையில்சோறில்லை..அங்கும்வெறுமையே!...மழைநீரைகுளம் கட்டிசேமிக்காமல்கைகட்டி நின்றால்மாரிகாலத்தில்கொட்டிய மழைநீரும்காய்ந்துவெறுமையே!....பஞ்சணையில்நெஞ்சணையின்றிபத்தினிப்பெண்படுத்துறங்கினால்அவள்உள்ளமும் உயிரும்வெறுமையே!கையேந்திபிச்சைகேட்கும்தாயில்லா குழந்தைக்குதானம் தர்மம்கொடுக்காவிட்டால்அவர்கள்வயிறும் வெறுமையே!

கனாக்காலங்கள்

ஓடித்திரிந்த சீருடைக் காலம்.பாடித்திருந்த பள்ளிக் கூடக் காலம்.பருவம் கலைந்து உருவம் மாறிய காலம்.சர்வத்தில் நிமிர்ந்திட கற்கை நெறிக் காலம்..சுமைகள் அறியாத சுதந்திரக் காலம்.சம தர்மம் நிலைத்த இனிமைக் காலங்கள்.வித்தகராகிட புத்தகப் பைகள் முதுகினில் சுமந்த சுகமான காலங்கள்..நட்பின் பிடியில் சிரிச்ச காலம்நீ, நான் எனும் பேதமை அறியாத காலம்..எல்லாமே இன்று கனாக்காலம்...காண்பவர் யாவர்க்கும் கஸ்ட காலங்களாம்..கடந்த காலங்கள் திரும்பிடாக் காலங்கள்.வரும் காலங்கள் ஏனோ விரும்பிடாக் காலமானது.

அப்பா...!

காட்டிக் கொள்ளாத பூட்டிய அன்பினைஈட்டிய வெற்றிகள் கண்டு புழுகாமல்பூரிக்கும் பெரு மகன்..!பழுதாகாமல் இருந்திட விழுதான உந்தனைவிரட்டி விரட்டி படி படி என தினம்பாசப் பந்தாடியவன்.!பார்வையும் உறுமலும் உன் பார்வைக்கு விரும்பாத வில்லனாய் வெறுமனே நடிப்பால்புடம் போட்டவன்..தடம் மாறிய வேளைகளில் வேதனையால்நொந்தழுதவன்தனக்கு எட்டாத தூரங்களை எட்ட வைத்து வளர்த்தவன்.!உயர் நிலை தொட்டதும் ஓரமாய் ஒதுங்கிஈரமான வார்த்தைகளுக்குதவமிருப்பவன்.!நேசி! பூசி! யோசி ! வாசி அவர் வாழ்க்கை உனக்குபெரும் பாடம்..!