காமராஜர்

தமிழகத்தின் முதலமைச்சராக காமராஜர் ஒன்பதரை ஆண்டுகள் இருந்த நேரம் .காமராஜரின் தாயார் உடல் நலம் சரியில்லாமல் இருப்பதாக தகவல் வந்தது . உடனே மதுரைக்கு சென்று அங்கிருந்து நெடுமாறனுடன் காரில் விருதுநகருக்குச் சென்றார் காமராஜர் .

வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் , படுக்கையில் இருந்த காமராஜரின் தாயார் சிவகாமி அம்மாள் , கண் விழித்துப் பார்த்தார் . மகனைப் பார்த்ததும் நெகிழ்ந்து கண்ணீர் விட்டார் . அருகில் உட்கார்ந்த காமராஜர் அம்மாவிடமும் , சகோதரியிடமும் விசாரித்து விட்டுக் கிளம்பினார் .

'' அப்போ..நான் வர்றேன்.. உடம்பை நல்லாப் பார்த்துக்க '' என்று கிளம்பிய போது , உலர்ந்த குரலில் சிவகாமி அம்மாள் சொன்னார் . '' ஒரு வாய் சாப்பிட்டுட்டு போ ''

'' வேண்டாம்மா '' - என்று முதலில் மறுத்தவர் '' சரி..சரி.. சாப்பாடு எடுத்து வைங்க '' என்று கூறி , அடுக்களைக்குள் சென்று தரையில் அமர்ந்தார் .

அவருடைய சகோதரியின் மகள்கள் உணவு பரிமாறினார்கள். அவசரமாய்ச் சாப்பிட்டு விட்டு , அம்மாவைப் பார்த்து கை கூப்பினார் காமராஜர் .

''அப்போ நான் வரட்டுமா..? ''

சொந்த வீட்டில் இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு , தாயாரின் இறுதிக் காலத்தில் காமராஜர் வீட்டிற்கு வந்து சாப்பிட்டதாக இது குறித்து எழுதியிருந்தார் எழுத்தாளர் சாவி .

'' மரணத்தின் போது இன்னொருவர் பணம் கொடுக்கிறார் . பல்லக்கு கட்டுகிறவர் இலவசமாக கட்டித் தருகிறார் . வந்தவர்களுக்கு ஒரு வேளை சோறு போட இடமும் இல்லை . பணமும் இல்லை . பத்து வருஷம் ராஜாங்கம் நடத்தினான் மகன்..! பெற்ற தாய் வாழ்ந்த கதை இப்படி ! ''

- என்று காமராஜரின் தாய் சிவகாமி அம்மாள் மறைந்த போது எழுதினார் கவிஞர் கண்ணதாசன் .

விருதுநகரில் காமராஜர் வாழ்ந்த அந்த எளிய வீட்டை , இந்திரா காந்தியிலிருந்து லால்பகதூர் சாஸ்திரி வரை , பலரும் வந்திருக்கிற வீட்டை , பிறகு அரசுடமை ஆக்கியிருந்தார்கள் .

குமுதத்தில் எழுதுவதற்காக 1995 ஆம் ஆண்டில் விருதுநகரில் உள்ள காமராஜரின் வீட்டுக்கு போயிருந்தேன் .

அருகில் இன்னொரு வாடகை வீட்டில் , காமராஜரின் தங்கை நாகம்மாளின் மகளான கமலாதேவி வசிப்பதாகச் சொன்னதும் , அங்கு போனேன் . மிகவும் எளிமையான வீடு .

காமராஜர் மறைந்த பிறகு , பாரத ரத்னா கொடுக்கப்பட்ட போது , அதைப் பெற்று கொண்டவர்கள் நாகம்மாள் குடும்பத்தினர் தான் .

அறுபத்து மூன்று வயதான ,

காமராஜரின் மருமகளான கமலாதேவி வறுமையில் ஒடுங்கிப் போயிருந்தார் . கணவர் இறந்து விட , அவருடைய மகன்கள் தீப்பெட்டி ஆபிஸில் ஐநூறு ரூபாய் சம்பளத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் . மிகக் குறைந்த வருமானம் , குடும்பத்தைத் தவிக்க வைத்திருந்தது .

'' நாங்க ஏழு பேர் இருக்கோம் . சாப்பிடவே கஷ்டமா இருக்குப்பா . கஷ்டம் தாங்காம கலெக்டர் காலில் கூட விழுந்து , அழுது கூட கேட்டுப் பார்த்துட்டேன் . எந்த வேலையும் கிடைக்கலைப்பா ".. - எதிரில் இருந்த நாகம்மாளின் குரல் ஏறி இறங்கியது . பெருமூச்சு விட்டார் .

" இப்போ பக்கத்து வீடுகளில் வேலை செய்றேன்.. கூட்டுறேன்.. இந்தா இருக்கு..பாருப்பா ( பக்கத்தில் இருக்கும் காமராஜரின் வீட்டை சுட்டிக் காட்டுகிறார் . )

எங்க மாமா வீட்டிலே , பெருக்கிற வேலையாவது வாங்கி கொடுக்க சொல்லுப்பா.. உனக்கு புண்ணியமா இருக்கும்.. அங்கே கூட்டினாலாவது கையில் ஐம்பதோ , நூறோ கூலியா கிடைக்குமில்லைப்பா.. நான் அங்கே போய் பெருக்கினா , அவமானம்னு சொல்றாங்க.. நம்ம நிலைமை இப்படி இருக்கிறப்போ எங்க மாமா வீட்டை கூட்டிப் பெருக்கிறதில எனக்கு என்ன அவமானம் இருக்குப்பா.? .'' -

என்று கூறியபடி கசிந்து அழுதார் , ஒரு முதல்வராக இருந்தவரின் மருமகள் .

சேலை முந்தானையால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார் .

'' மாமா இருக்கிற வரை அவருக்கும் சேர்த்துக்கலை.. குடும்பத்துக்கும் சேர்த்துக்கலை.. இப்போ பாருப்பா.. விதவை பென்ஷனுக்கு மனுப் போடுற நிலைமையிலே இருக்கேன்''.

- சொல்லும் போது கை கூப்பின காட்சி , முள்ளாய் உறுத்தியது .

அடுத்த வாரம் 1996 , மே மாதத்தில் குமுதத்தில் , '' வீட்டு வேலை செய்யும் காமராஜரின் மருமகள் '' என்ற தலைப்பில் என்னுடைய கட்டுரை வெளி வந்தது . வெளிவந்த மறுவாரத்தில் ஆச்சரியமான ஒரு மாற்றம்...

அன்றைய முதல்வர் ஜெயலலிதா , காமராஜரின் குடும்பத்திற்கு வீடும் , வேலை வாய்ப்பும் , வங்கியில் 11 லட்சம் ரூபாய் டெபாசிட்டும் பண்ணுவதாக அறிவிப்பு வெளியானது .

அந்தத் தகவலை சொல்ல , மறுபடியும் விருதுநகரில் உள்ள கமலாதேவி வீட்டுக்குப் போன போது , அந்த அம்மையார் நெருங்கி வந்து கையைப் பிடித்துக் கொண்டார் . கண்கள் ததும்பின .

கனிந்த பார்வையில் நன்றி சொன்னார் கமலாதேவி அம்மாள் என்று எழுத்தாளர் மணா அவர்கள் எழுதியுள்ளார் .