Poems by - TamilPoonga
விடிந்தது முடிகிறது
பொழுது
மடிந்து புதைகிறது
கனவு
விடியலின் புலர்வில்
மடிந்து விழுகிறது
மகிழ்ச்சி மட்டுமே
ஏமாற்றங்களின்
கைக்குலுக்கள்கள்
நம்பிக்கை துரோகங்கள்
ஏமாற்றங்களின்
ஏர்பிடிப்புக்கள்
தினமும் சந்திக்கும்
சகோதரர்கள்
மாற்றங்கள் துரு
நாற்றங்களாய் வீசுகிறது
திட்டாங்கள்
சதி வலைகளை
பின்னுகிறது
அன்பானவர்கள்
அரக்கர்களாகி விட
அதிர்ச்சி கிடங்கில்
சவமாய் விழுகிறோம்
வாழும் எண்ணம்
வாடி விழ
லட்சியங்கள்
மூச்சைடைத்து
முகவரி தொலைக்கிறது
தாயே
உன் புன்னகையில்
உதிர்ந்தன
மனப்புண் காயங்கள்
உன் மடியில்
தூங்கிய
கனபொழுதுகள்
நினைவில் அழியாத
பொக்கிசங்கள்
சோறூட்டி பாலூட்டி
பசியாத்தி
தாலாட்டு பாடி
உறங்கவைத்த
என்னருமைத்தையே
உன் நினைவுகளில்
மூழ்கி கிடக்கிறது
இத்துப் போன
என் இதயம்
ஒதுக்கி கொள்வதற்காகவும்
ஒதுங்கி கொள்வதற்காகவும்
காரணம் தேடுகிறார்கள்
சிலர்
பாசங்கள் அவர்களுக்கு
பாதம்
அப்பி வைத்த
சுவடுகள் மட்டுமே
தள்ளி போவதற்காய்
தடயம் தேடுபவர்கள்
கோபம் படுவதாயும்
பழி சொல்லி போவார்கள்
உலகம்
மனிதர்களை
மிருகங்களாய்
மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறது
மனிதத்தை களவாடி
சவக்குழிக்குள்
புதைத்து விடுகிறது
பிழை பிடிப்பதில்
பிழைப்பு நடத்துப்பவர்கள்
மனதை
கொலை செய்து விடுகிறார்கள்
பாவப்பட்ட சிலர்
கோவப்பட்டு
அவர்களுக்கு
ஆதாரம்
கொடுத்து கொண்டிருக்கிறார்கள்
கூடிக் களித்த கொண்டாட்டங்கள் குலைந்து தான் போனதே....
கொஞ்சிப் பேசும் மழலையையும்
"கொஞ்ச"ம் அச்சமாய் நகர்ந்து தான் போனதே....
மனிதனுக்கு மனிதனே எதிரியாய் நோக்கும் நிலை என்றுமே மாறாது போனதோ .....
முகத்தை மறைக்கும் முகமூடியோ புன்னகையையும் சேர்த்தே மறைத்து போனதே.....
எனக்கும் சமூகத்திற்கும் ஆன தொடர்புகளோ சங்கிலியில் அறுபட்ட கன்னியாய் "சமூக இடைவெளியாய் ".....
முப்பதுக்கு
மேல் முடி உதிர்கின்றது.
நாற்பதில்
பார்வை குறைகின்றது.
ஐம்பதுக்கு
மேல் பற்கள் ஈடாடுது.
அறுபதுக்கு
மேல் சொற்கள் வலுவிழக்கின்றது.
இப்படியே
உடம்போடு வந்ததெல்லாம்
சொல்லாமலே
மாற்றம் காண்கையில்
கூடிப் பிறந்ததுகளும்
கூடப்பழகியவரும்
வாழ்வோடு
நிலைக்கவா போகின்றனர்..
சூழ்நிலை
உடைந்த கண்ணாடி.
ஒழுங்கான முகத்தையும்
அவலட்சணமாக்கி
பிரதிபலிக்கும்.
குத்திக் காட்டும்
மனிதனுக்கும்
சுட்டிக் காட்டும்
மனிதனுக்கும் நடுவில்
நர்த்தனமாடாது
நாகரீக சிரிப்போடு
நகரந்து விடு..
சண்டைகள்
போட்டு பேசாமல்
இருந்தது அக்காலம்.
சண்டைகள்
வந்திடுமோ என பயந்து
பேசாமல் இருப்பது
இக்காலம்..
வானிலையை விடவும்
மனிதனின்
மனநிலை அதிகம்
மாறுது தற்காலம்..
இன்னும்
சொற்ப காலமே
மனமே அமைதியை
காத்திடு..
கூடிய மனக் குப்பைகளை
குளத்தடியை
கண்டதும் மரத்தடியோரம்
இறக்கிவிட்டேன்..
ஈரமான இதயங்கள்
பாரம் தாங்காதன்றோ
காரமான வார்த்தைகளை
கடுகளவும் ஏற்காதாம்.