பலே முத்து

முத்துவுக்கு பிறவியிலேயே கூன் முதுகு. அவன் சிறு வயதிலேயே தாய் தந்தையரை இழந்தவன். அவர்கள் விட்டுச் சென்ற சிறு வீட்டில் வசித்து, பஜ்ஜி, போண்டா, வடை போன்ற தின்பண்டங்களைத் தயாரித்து, தள்ளுவண்டியில் வைத்து ஊர்த் தெருக்களில் விற்று வாழ்ந்து வந்தான்.

அவனது பக்கத்து வீட்டை, வியாபாரத்தில் நொடித்துப் போன செழியன் என்பவன் வாங்கி, அதில் குடியேறினான். அவனுக்கு இந்திராணி, சந்திரவதி என்று இரு புதல்விகள். இந்திராணி, செழியனின் முதல் மனைவியின் மகள். முதல் மனைவி இறந்த பின், செழியன் பார்வதியை மணந்து கொண்டான். பார்வதியின் மகள் தான் சந்திரவதி.

இந்திராணி அழகியவள். அவளது குரல் இனிமையானது. முத்து தன் வீட்டின் பின்புறம் தின்பண்டங்களைத் தயாரிக்கும் போது, இந்திராணி தன் வீட்டுக் கொல்லையில் பூச்செடிகளுக்கு நீர் ஊற்றுவதையும், பாடுவதையும் கண்டு மகிழ்ந்து வந்தான். அவன் மனதில், "நான் இவளை மணக்க விரும்புகிறேன். ஆனால், நான் கூனன் என்பதால் யாரும் தங்கள் பெண்ணை எனக்குத் தர மாட்டார்களே. செழியன் மட்டும் இந்திராணியை எனக்கு மணம் செய்து தருவானா?" என்று எண்ணினான். இதைப் பற்றி செழியனிடம் எப்படிப் பேசுவது என்று யோசித்தான். ஆனால், அவனுக்கு வழி தெரியவில்லை.

ஒரு நாள், செழியனே முத்துவிடம், "முத்து! எனக்கு வயதாகிவிட்டது. என் இரு மகள்களுக்கும் எப்போது திருமணம் செய்வேன் என்று கவலைப்படுகிறேன். குறிப்பாக இந்திராணியைப் பற்றி எனக்கு அதிக கவலை. நான் இறந்தால், பார்வதி அவளைக் கவனிக்க மாட்டாள். எனவே, நான் உயிருடன் இருக்கும்போதே ஒரு நொண்டியையோ, முடவனையோ பார்த்து இந்திராணிக்குத் திருமணம் செய்து வைக்க நினைக்கிறேன். ஏன், உனக்கே இந்திராணியை மணம் செய்து தரலாமா? உனக்கு சம்மதமா?" என்று கேட்டான்.

முத்துவும், "எனக்கு முழு சம்மதம். ஆனால், முதலில் இந்திராணியின் சம்மதத்தையும், உங்கள் மனைவியின் அபிப்பிராயத்தையும் கேட்டு என்னிடம் கூறுங்கள்," என்றான். அன்று இரவு, செழியன் தன் மனைவி பார்வதியிடம், "இந்திராணியை முத்துவுக்கு மணம் செய்து தரலாம்," என்று கூறினான். பார்வதி, "இப்போது படுத்துக்கொள்ளுங்கள். நாளை காலை பேசலாம். திருமணம் போன்றவற்றை ஒரு நொடியில் முடிவு செய்ய முடியாது. எல்லாம் நன்கு யோசித்து செய்ய வேண்டும். உங்களுக்கு இந்திராணி மட்டுமல்ல, சந்திரவதியும் மகளாக இருக்கிறாள் என்பதை நினைவில் வைத்திருங்கள். இரு பெண்களின் திருமணத்தையும் பற்றி நாளை சாவகாசமாகப் பேசலாம்," என்றாள். ஆனால், மறுநாள் காலை செழியன் உயிருடன் இல்லை. ஆம், மாரடைப்பால் இறந்து விட்டான்.

செழியனின் மரணத்திற்கு இரு மாதங்களுக்குப் பிறகு, முத்து பார்வதியைச் சந்தித்து, "செழியன் இறப்பதற்கு முன், இந்திராணியை எனக்கு மணம் செய்து தருவதாகக் கூறினார். அதை உங்களிடம் கூறுவதாகவும் சொன்னார். அவர் உங்களிடம் கூறியிருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். திருமணத்தை எப்போது நடத்தலாம்?" என்று கேட்டான்.

பார்வதிக்கோ, தன் மகள் சந்திரவதியின் திருமணம் பற்றிய கவலையே மேலோங்கியிருந்தது. சந்திரவதி அழகில்லாதவள். அவளது குரல் கரகரப்பாக இருந்தது. எனவே, இந்திராணியை ஒரு பணக்கார வயோதிகனுக்கு மணம் செய்து, பணம் பெற்று, அதைக் கொண்டு சந்திரவதியின் திருமணத்தை நடத்த எண்ணினாள். ஆகவே, முத்துவைத் தட்டிக்கழிக்க, "முத்து! என் கணவர், சந்திரவதியின் திருமணத்தையும் உன் திருமணத்துடன் சேர்த்து நடத்துவதாகக் கூறினார். இந்திராணி, தன் திருமணம் நடக்க வேண்டி, தினமும் அம்பாளை அரளிப்பூக்களால் பூசித்து வருகிறாள். அவளது பூசைக்கு செழியன் விடியற்காலையில் காட்டுக்குச் சென்று அரளிப்பூக்களைப் பறித்து வருவார். அந்த மலர்கள் விசேஷமானவை, பொன்னிறத்தில், நள்ளிரவில் மலர்பவை. இந்திராணியின் வேண்டுதல் முடிய இன்னும் பத்து நாட்கள் உள்ளன. நீ தினமும் காட்டிற்குச் சென்று அந்த மலர்களைப் பறித்து இந்திராணிக்கு கொடுக்கிறாயா?" என்று கேட்டாள்.

முத்துவுக்கு, பார்வதி ஏதோ சூழ்ச்சி செய்கிறாள் என்பது புரிந்தது. அவள் தன்னை இரவில் காட்டுக்கு அனுப்பி, ஏதேனும் கொடிய மிருகத்திற்கு இரையாக்க விரும்புகிறாள் என்று சந்தேகித்தான். ஆனாலும், இந்திராணியின் நலனுக்காக பார்வதி கூறியபடி நடக்க முடிவு செய்து, சம்மதித்தான். அன்று இரவே காட்டிற்குச் சென்றான். பார்வதி, அரளிச்செடி ஒரு பாழடைந்த கோவிலருகே இருப்பதாகக் கூறியிருந்ததால், அந்தக் கோவிலைத் தேடினான். இறுதியில், கோவிலையும், அதன் அருகேயுள்ள அரளிச்செடியையும் கண்டுபிடித்தான். அங்கு சென்று அரளிப்பூக்களைப் பறித்து, தன் மேல் துண்டில் மூட்டையாகக் கட்டினான். சற்றுத் தொலைவு சென்றபோது, ஒரு மரத்தின் பின்னால் இருந்து யாரோ பலமாகச் சிரிக்கும் சத்தம் கேட்டது.

முத்து ஆச்சரியப்பட்டு, மரத்தின் பின்னால் சென்று பார்த்தான். அங்கு ஒரு பாறையில், குட்டி பிசாசு ஒன்று தலைவிரி கோலமாக உட்கார்ந்திருந்தது. அவனைக் கண்டதும், அது பலமாகக் கத்தியது. முத்து பயப்படாமல், "நான் மந்திர சக்தியால் பிசாசுகளை அடக்கி, அவை வசிக்கும் இடத்திற்கு அனுப்புவேன். இதைத் தெரிந்து கொள்," என்றான். குட்டி பிசாசு, "நான் வழி தவறி இங்கு வந்துவிட்டேன். நான் உன் ஊர் மயானத்தில் வசிக்கும் பிசாசு. என்னைக் கொண்டு போய் அங்கு விட்டு விடு. எனக்கு கால் வலிக்கிறது, நீ என்னைச் சுமந்து செல்ல வேண்டும்," என்றது.

முத்து, "சரி, இந்த மலர் மூட்டையை வாங்கி, என் முதுகில் ஏறி உட்கார். உன்னைச் சுமந்து செல்கிறேன்," என்றான். பிசாசு மூட்டையை வாங்கி, முத்துவின் கூன் முதுகில் ஏறி உட்கார்ந்தது. முத்து அதைச் சுமந்து நடந்தான். அப்போது, ஒரு மரத்தடியில் சில திருடர்கள் தாங்கள் திருடிய பணத்தைப் பங்கு பிரித்துக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள், முத்துவின் முதுகில் பிசாசு அமர்ந்து வருவதைக் கண்டு, பயந்து பணத்தையும் பைகளையும் விட்டுவிட்டு ஓடிவிட்டனர். முத்து அவர்கள் விட்டுச் சென்ற பணத்தை ஒரு பையில் எடுத்து, தன் ஊரின் எல்லையை அடைந்தான்.

அங்கு மயானத்தில் குட்டி பிசாசை இறக்கிவிட, பெரிய பிசாசுகள் ஓடி வந்து, "ஓ, வந்துவிட்டாயா? உன்னைக் காணாமல் கவலைப்பட்டோம். இவன்தான் உன்னைக் கொண்டு வந்தவனா? சபாஷ்!" என்று கூறி, முத்துவின் முதுகில் தட்டின. உடனே, அவனது கூன் முதுகு நேராகி விட்டது. பிசாசுகள், "இது நீ செய்த உதவிக்கு பரிசு," என்று கூறி, அவனை ஊருக்குள் செல்ல அனுமதித்தன.

முத்து பணப்பையுடன் தன் வீட்டை அடைந்தான். பணப்பையை வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தபோது, பிசாசிடம் கொடுத்த மலர் மூட்டை பற்றி நினைவு வந்தது. மயானத்திற்குச் சென்று பார்க்கலாம் என்று எண்ணியபோது, குட்டி பிசாசு அவன் வீட்டிற்கு வந்தது. அதன் கையில் மலர் மூட்டை இருந்தது. "நீ இதை என்னிடம் விட்டுவிட்டு வந்துவிட்டாய்," என்று அதைக் கொடுத்தது.

முத்து, "நல்லவேளை! அவசரத்தில் இதை உன்னிடம் விட்டுவிட்டேன். இப்போதுதான் இது பற்றி நினைவு வந்தது. உன் இடத்திற்கு வரலாம் என்று நினைத்தேன். நீயே இதை எடுத்து வந்துவிட்டாய். மிக்க நன்றி," என்றான்.

அப்போது, ஒரு தட்டில் பஜ்ஜியும் போண்டாவும் இருப்பதைக் கண்ட குட்டி பிசாசு, "இவை என்ன?" என்று கேட்டது. முத்து வேடிக்கையாக, பஜ்ஜியைக் காட்டி, "இது இந்திராணி," என்றும், போண்டாவைக் காட்டி, "இது சந்திரவதி," என்றும் கூறினான். அப்போது, பார்வதி முத்து வீட்டிற்கு வந்து, அவன் யாருடன் பேசுகிறான் என்று பார்க்க வந்தாள். அங்கு பிசாசைப் பார்த்து பயந்து நின்றாள்.

குட்டி பிசாசு, "ஓ, இந்திராணியும் சந்திரவதியுமா? எனக்கு சந்திரவதி பிடித்திருக்கிறது. விழுங்கட்டுமா?" என்று கேட்டது. முத்து, பார்வதியின் காதில் விழும்படி உரக்க, "தாராளமாக விழுங்கு! எனக்கு சந்திரவதி வேண்டாம், இந்திராணிதான் வேண்டும்," என்றான். இதைக் கேட்ட பார்வதி, "ஐயோ, பிசாசு என் சந்திரவதியை விழுங்கிவிடுமா? இப்போதே சந்திரவதியை அழைத்து இந்த ஊரை விட்டு ஓடிவிடுகிறேன். இந்திராணி எப்படிப் போனால் எனக்கென்ன? சந்திரவதி கிடைக்காவிட்டால், பிசாசு இந்திராணியை விழுங்கிவிடும்," என்று எண்ணி, உடனே சந்திரவதியை அழைத்து ஊரை விட்டு ஓடிவிட்டாள்.

தன் யுக்தி பலித்ததை உணர்ந்த முத்து, பிசாசுக்கு பல போண்டாக்களைக் கொடுத்தான். அதை மகிழ்ச்சியுடன் தின்றுவிட்டு பிசாசு சென்றுவிட்டது. பின்னர், முத்து தனியாக இருந்த இந்திராணியிடம் சென்று, பிசாசு செய்த உதவியைக் கூறி, "உன் சித்தி, சந்திரவதியுடன் எங்கோ ஓடிவிட்டாள். பிசாசு தன் மகளை விழுங்கிவிடும் என்று பயந்ததுதான் காரணம். இப்போது நான் கூனன் இல்லை. என்னிடம் பணம் நிறைய உள்ளது. உன் தந்தை விரும்பியபடி, உன்னை மணக்கிறேன். என்னை மணக்க விருப்பமா?" என்று கேட்டான். இந்திராணி வெட்கத்துடன், "ஆம்," என்றாள்.