இல்லாத புதையல்

ஒரு நாள், ஒரு தந்தை தனது மகனுக்குச் சிறிய மரப்பெட்டியை அளித்தார். அதன் உள்ளே கையில் வரைந்த ஒரு வரைபடம், சில நாணயங்கள், சில ஆடைகள், மேலும் ஒரு குறிப்பும் இருந்தது. அதில் இவ்வாறு எழுதப்பட்டிருந்தது:

“புதையலைத் தேடிச் செல்.”

மகன் தன்னிடம் இருந்த அந்த சிறிய பொருட்களுடன் பயணம் தொடங்கினான். பாதை மிகவும் நீண்டது, புதிதானது, சில நேரங்களில் கடினமானது. கையில் இருந்த சிறு பணத்துடன், உணவு, ஆடைகளை நிதானமாகச் செலவழிக்கக் கற்றுக்கொண்டான்.

அவன் காடுகளையும் பாலைவனங்களையும் நதிகளையும் கடந்து சென்றான். சிலர் அவனுக்கு அன்பு காட்டினர், சிலர் அவனை ஏமாற்றினர். அவன் இயற்கையின் அழகையும், வாழ்வின் வலியையும் ஒரே பாதையில் கண்டான். ஆனால் அந்த ஒவ்வொரு அனுபவத்திலும் அவன் அறிவும் ஆழ்ந்த புரிதலும் வளர்ந்தது.

இறுதியில் வரைபடத்தில் காட்டிய மலை உச்சிக்குச் சென்றான். அங்கிருந்த மண்ணைத் தோண்டினான், கற்களை நகர்த்தினான், மரங்களின் பின்னாலும் பார்த்தான். ஆனால் எங்கும் புதையல் இல்லை.

மனக்கசப்புடன், அவன் மீண்டும் வீடு திரும்பப் புறப்பட்டான். மறுபடி அவன் பயணம் தொடர்ந்தது. மீண்டும் இயற்கையை ரசித்தான். பலருடன் பேசி சிரித்தான், சில நேரங்களில் சோர்ந்தான், புது நண்பர்களைக் பெற்றான், தனிமையையும் உணர்ந்தான். ஆனால் இப்போது அவன் மனம் அமைதியாக இருந்தது. முடிவை விட பயணத்தின் அர்த்தம் அவனுக்குத் தெரிந்தது.

வீட்டிற்கு வந்தபோது தந்தை வாசலில் நின்றிருந்தார்,

மகன் கூறினான்,

“அப்பா, அங்கே எந்த புதையலும் இல்லை.”

தந்தை மெதுவாகச் சொன்னார்:

“மகனே, புதையல் மலைக்குள் புதைக்கப்படவில்லை. அது உன் பயணத்தில்தான் இருந்தது. நீ சந்தித்த மனிதர்கள், நீ கண்ட இயற்கையின் அழகு, நீ அனுபவித்த வேதனைகள். அவையே உன் உண்மையான புதையல்கள். நீ புறப்பட்டபோது ஒரு சிறுவனாக இருந்தாய், ஆனால் திரும்பியபோது ஒரு பக்குவப்பட்ட மனிதனாகிவிட்டாய்.”

அப்போது தான் மகன் உணர்ந்தான்.

வாழ்க்கையின் உண்மையான புதையல் இலக்கில் இல்லை; அது பயணத்தில்தான் மறைந்திருக்கிறது.