பொறுமைதான் வெற்றி

ஒரு கிராமத்தில் கணக்கு வாத்தியார் ஒருவர் இருந்தார். அவருக்கு ஒரே ஒரு பழக்கம் – எப்போது பார்த்தாலும் எதையாவது பெருக்கிக்கொண்டே இருப்பார். அவருடைய மாணவன் ஒருவன் மிகவும் பொறுமையில்லாதவன். எல்லாவற்றுக்கும் அவசரப்படுவான்.

ஒருநாள் வாத்தியார் மாணவனை அழைத்தார். "தம்பி, நீ நாளைக்கு அதிகாலையில ஒரு இடத்துக்குப் போகணும். அங்க ஒரு சின்ன பண மூட்டை இருக்கு, அதைக் கொண்டு வரணும்," என்றார்.

"சரிங்க வாத்தியாரே! எங்க போகணும்? எவ்வளவு தூரம்?" என்று மாணவன் அவசரமாகக் கேட்டான்.

வாத்தியார் சிரித்துக்கொண்டே, "பொறுமையா கேளு. நீ புறப்படு. ஒரு மணி நேரம் நடந்த பிறகு, ஒரு பெரிய மரம் இருக்கும். அந்த மரத்துல ஒரு போர்டு தொங்கும். அதுல ஒரு பெருக்கல் கணக்கு எழுதியிருக்கும். அந்தக் கணக்கைப் போட்டு வர்ற பதில்தான், நீ போக வேண்டிய தூரம்!" என்று முடித்தார்.

மாணவனுக்கு ஒரே எரிச்சல். "பண மூட்டையைக் கொண்டு வரச் சொல்றதுக்குப் பதிலா, கணக்கு போடச் சொல்றாரே!" என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே மறுநாள் அதிகாலை கிளம்பினான்.

ஒரு மணி நேரம் நடந்த பிறகு மரத்தைப் பார்த்தான். அங்கே போர்டில் இப்படி எழுதியிருந்தது:

மாணவன் உடனே கோபப்பட்டான். "சீ! இதுக்குப் போய் என்னை வரச் சொன்னாரா? 2 ஐ பூஜ்ஜியத்தால பெருக்குனா பூஜ்ஜியம் தான் வரும். அப்படின்னா நான் இங்கேயேதான் இருக்கணும்னு அர்த்தமா?" என்று புலம்பினான்.

கோபத்தில் அவன் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தான். அரை மணி நேரம் நடந்ததும், வாத்தியார் எதிரே வந்தார்.

"என்னப்பா, பண மூட்டையைக் கொண்டு வரலியா?" என்று கேட்டார்.

மாணவன் கோபத்துடன், "வாத்தியாரே! என்ன விளையாட்டு இது? நான் போர்டுல பார்த்தேன்...

. பூஜ்ஜியம்தான் விடை. நான் அங்கேயேதான் நிக்கணுமா?" என்றான்.

வாத்தியார் சிரித்துக்கொண்டே, "நீ அங்கேயே நிக்க வேண்டியதில்லை தம்பி. நீ முதல்ல போட்ட கணக்கு, 'ரெண்டுப் பேர் சும்மா நின்னா' என்ன ஆகும்? ஒன்றுமில்லை! அதுதான் விடை. நீ அந்தப் பதிலைப் பார்த்து கோபப்படாம, அந்தப் போர்டுக்குப் பின்னாலயும் ஒரு கணக்கு எழுதியிருக்கேனே, அதைப் பார்க்கலையா?" என்று கேட்டார்.

மாணவன் அதிர்ச்சியுடன் ஓடிப் போய்ப் பார்த்தால், போர்டின் பின்புறத்தில் இப்படி எழுதியிருந்தது:

கதை கூறும் நீதி (கருத்து): எந்த ஒரு வேலையிலும், ஒரு முடிவை எடுப்பதற்கு முன், எப்போதும் பொறுமையுடன் முழு உண்மையையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவசரம் அழிவுக்கே வழிவகுக்கும்.