ஒரு பசுமையான கிராமத்தில், மலைகளின் மடியில், ஆறு பாடிக்கொண்டு ஓடியது. செண்பக மரங்கள் மணம் வீச, வயல்களில் பச்சைப் பசேல் என்று நெற்பயிர்கள் ஆடின. இந்தக் கிராமத்தில் ஒரு சின்ன வீடு, தென்னை மரங்களின் நிழலில் அமைதியாகக் குடியிருந்தது. அந்த வீட்டில் வாழ்ந்தவர்கள் கண்ணன் மற்றும் மாலதி, பாசத்தால் பிணைக்கப்பட்ட கணவன்-மனைவி.

கண்ணன் ஒரு விவசாயி. காலையில் சூரியன் மலையைத் தொடும்போது, கையில் கோடாலியுடன் வயலுக்கு நடப்பார். மாலதி, வீட்டு முற்றத்தில் கொலு வைத்தாற்போல காய்கறிகளை அடுக்கி, சமையலறையில் பாட்டு முணுமுணுப்பார். ஆனால், எந்தக் கிராமமும் சண்டையின்றி இருக்குமா? இவர்கள் வீட்டிலும் சின்னச் சின்ன உரசல்கள் வருவதுண்டு.

ஒரு மாலை, கண்ணன் வயலில் இருந்து களைப்புடன் வந்தார். கையில் ஒரு கூடை மாங்காய்கள். “மாலதி, இந்த மாங்காயைப் பாரு, எவ்வளவு புளிப்பு இருக்கும்னு!” என்று உற்சாகமாகச் சொன்னார். மாலதி, சமையலறையில் பரபரப்பாக இருந்தவள், “என்னங்க, இவ்வளவு புளிச்ச மாங்காயை வாங்கி வந்திருக்கீங்க? இதை வச்சு என்ன செய்ய?” என்று கேட்டுவிட்டாள்.

கண்ணனுக்கு முகம் சற்றே வாடியது. “நல்லா இருக்கும்னு நினைச்சேன்,” என்று மெல்லச் சொன்னார்.

அந்தக் கணம், மாலதிக்கு கண்ணதாசன் தாத்தாவின் வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வந்தன. “முள்ளால் குத்தினால் ஆறும், சொல்லால் குத்தினால் ஆறாது.” அவள் உடனே சிரித்தபடி, “சரிங்க, இந்த மாங்காயை வச்சு ஒரு சட்னி செய்யுறேன். நீங்க வந்து சாப்பிடும்போது ருசி எப்படி இருக்குன்னு சொல்லுங்க!” என்றாள். கண்ணனின் முகத்தில் புன்னகை மலர்ந்தது. “நீ செய்யுற சட்னியை நான் சொல்லாமலே சாப்பிடுவேன், அம்மா!” என்று பாசமாக அழைத்தார்.

மறுநாள், மாலதி காலையில் புது புடவை கட்டிக்கொண்டு, தோட்டத்தில் பூப்பறித்துக்கொண்டிருந்தாள். கண்ணன், வயலுக்கு போகும் வழியில் அவளைப் பார்த்து, “மாலதி, இந்தப் பச்சை புடவையில நீ செண்பகப் பூ மாதிரி இருக்கே!” என்று பாராட்டினார். மாலதியின் கண்கள் மின்னின. “அப்பா, இப்படி சொன்னா எப்படி வேலை செய்ய மனசு வரும்?” என்று சிரித்தாள். அந்த சின்ன வார்த்தைகள் அவர்கள் இதயங்களை இணைத்தன.

ஒரு முறை, கண்ணனின் அம்மா கிராமத்துக்கு வந்திருந்தார். மாலதி அவரை அன்போடு கவனித்தாள். காலை உணவு, மாலை தேநீர் என்று பாசத்தோடு பரிமாறினாள். ஒரு நாள், கண்ணனின் அம்மா, “மாலதி, நீ இல்லேன்னா இந்த வீடு இப்படி சிரிச்சிருக்காது,” என்று ஆசீர்வதித்தார். கண்ணன், வாசலில் நின்று இதைக் கேட்டு, மனதுக்குள் நிம்மதி உணர்ந்தார். அதேபோல், மாலதியின் அப்பா வந்தபோது,

கண்ணன் அவருடன் அமர்ந்து கிராமத்து கதைகளைப் பகிர்ந்து, அவரை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தினார்.

ஆனால், வாழ்க்கை எப்போதும் பூக்களால் நிரம்பிய பாதையல்லவே! ஒரு முறை, கண்ணன் வயலில் பயிர்கள் வாடிப்போனதால் மனமுடைந்து வந்தார். வீட்டுக்குள் நுழைந்தவுடன், “எல்லாம் போச்சு, மாலதி. இந்த வருஷம் நமக்கு ஒண்ணுமே இல்லை,” என்று குரல் உடைந்து சொன்னார். மாலதி, அவரை அமைதியாக அருகில் அழைத்து, “அப்பா, பயிரு போனா அடுத்து விதைப்போம். நம்ம அன்பு இருக்கும்போது எதையும் சமாளிக்கலாம்,” என்று ஆறுதல் சொன்னாள். அந்த வார்த்தைகளில் கண்ணனுக்கு ஒரு புது நம்பிக்கை பிறந்தது.

ஒரு மாலை, சண்டை ஒரு சிறு மேகமாக வந்தது. மாலதி செய்த பருப்பு குழம்பில் உப்பு அதிகமாகிவிட்டது. கண்ணன், “என்ன மாலதி, இன்னைக்கு குழம்பு சரியில்லையே,” என்று சொல்லிவிட்டார். மாலதி முதலில் முகம் சுருக்கினாள். ஆனால், உடனே சிரித்து, “சரிங்க, இன்னைக்கு கை தவறிடுச்சு. நாளைக்கு உங்களுக்கு பிடிச்ச மீன் குழம்பு செய்யுறேன்,” என்று சொன்னாள்.

கண்ணனும், “அதுக்கு நான் காத்திருக்கேன், அம்மா,” என்று சிரித்தார். அந்த இரவு, சண்டை மேகம் கரைந்து, அன்பு மழையாகப் பொழிந்தது.

கிராமத்தில் மாலை நேரங்களில், இருவரும் வீட்டு முற்றத்தில் உட்கார்ந்து, ஆற்றின் பாடலை ரசிப்பார்கள். “மாலதி, வாழ்க்கை ஒரு ஆறு மாதிரிதான். சில நேரம் அமைதியா ஓடும், சில நேரம் கரையை உடைக்கும். ஆனா, நாம அன்போட இருந்தா எல்லாம் சரியாகிடும்,” என்று கண்ணன் சொல்வார். மாலதி, “நீங்க இருக்கும்போது இந்த ஆறு எப்பவும் பச்சையாதான் ஓடும், அப்பா,” என்று புன்னகைப்பாள்.

இப்படி, கண்ணனும் மாலதியும், கண்ணதாசன் தாத்தாவின் “நெஞ்சுக்கு நிம்மதி”யை வாழ்ந்தார்கள். அவர்கள் வீடு, செண்பக மரங்களுக்கு நடுவே, அன்பின் வாசனையைப் பரப்பியது. சின்னச் சின்ன வார்த்தைகளால், விட்டுக்கொடுத்தலால், புரிதலால், அவர்கள் வாழ்க்கை ஒரு பசுமையான கிராமமாகவே மலர்ந்தது.

வாழ்க இல்லறம்! வளர்க அன்பு!