திருக்கோயிலூர் மன்னராக இருந்து, சைவ சமயத்தின் புனித அடையாளங்களான ருத்திராட்சம், புனித சாம்பல் போன்றவற்றின் மீது மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்ததால் இவ்வாறு அழைக்கப்பட்டார். அவனது அண்டை வீட்டாரான முத்தநாதன் அரசன் அடிக்கடி போரில் அவனைக் கைப்பற்ற முயன்றான் ஆனால் பலனில்லை. இறுதியாக முத்தநாதன், சிவபக்தன் வேடமணிந்து நாயனாரின் அரண்மனைக்குள் மறைவான வாளுடன் சைவத்தைப் போதிப்பதாகக் காட்டிக் கொண்டு அவரைக் காயப்படுத்தினார். அவரது உடம்பில் இருந்த ‘மெய்ப்பொருள்’ கண்டு நாயனார் பழிவாங்கவில்லை. நாயனாரின் மெய்க்காப்பாளர் தத்தன் வாளால் முத்தநாதன் மீது பாய்ந்தான். ஆனால் நாயனார், அவர் இறக்கும் தருணத்திலும், சிவபக்தன் வடிவில் அங்கு வந்திருந்ததால், முத்தநாதனுக்கு தீங்கு செய்ய வேண்டாம் என்று கட்டளையிட்டார். மேலும் முத்தநாதனைப் பாதுகாப்பாக அழைத்துச் செல்லும்படி தத்தாவிடம் கேட்டுக் கொண்டார். இதனால் மெய்ப்பொருள் நாயனார் தம் உடலை விட்டு முக்தி அடைந்தார்.

சிவபுராணம் கூறுவது போல், “ருத்ராக்ஷம் மற்றும் பாஸ்மா அல்லது புனித சாம்பலைத் தன் உடலில் அணிந்துகொண்டு, பஞ்சாக்ஷர மந்திரத்தை (ஓம் நம சிவாய) தன் நாக்கால் உச்சரிப்பவர் உயர்ந்தவர்களில் உயர்ந்தவர். அப்படிப்பட்டவரின் தரிசனம் சிவனை தரிசனம் செய்வதற்கு சமம்”. இக்கதை பக்தியின் தீவிரத்தையும் ‘மெய்ப்பொருளின்’ முக்கியத்துவத்தையும் உணர்த்துகிறது. பக்தியின் உயர்ந்த நிலையை அடைய நாம் அனைவரும் முடிந்தவரை ‘மெய்ப்பொருள்’ நடத்த வேண்டும்.அனைவரிடமும் இறைவனைக் காண்பது பக்தி என்றால் எதிரியிடமும் கூட இறைவனைக் காண்பது என்பது மிகப் பெரிய பக்தி ஆகும்.