இந்த புகைப்படம் டமாஸ்கஸில் 1899 இல் எடுக்கப்பட்டது. குள்ளமாக உள்ளவர் சமீர். அவர் ஒரு கிறிஸ்தவர் மற்றும் அவரால் நடக்க முடியாது. அவரை முதுகில் சுமப்பவர் முகமது. அவர் ஒரு முஸ்லிம் மற்றும் அவர் பார்வையற்றவர்.

எங்கு செல்ல வேண்டும் என்று முகமது, சமீர் மீது நம்பிக்கை வைத்துள்ளார், மேலும் சமீர் தனது நண்பரின் முதுகைப் பயன்படுத்தி நகரத் தெருக்களில் பயணிக்கிறார். அவர்கள் இருவரும் அனாதைகள் மற்றும் ஒரே அறையில் வசித்து வந்தனர்.

சமீருக்கு கதை சொல்லும் திறமை இருந்தது மற்றும் டமாஸ்கஸில் உள்ள ஒரு ஓட்டலின் வாடிக்கையாளர்களுக்கு ஆயிரத்தொரு இரவுகளின் கதைகளைச் சொன்னார், முகமது அதே ஓட்டலின் முன் போல்போலாக்களை விற்றார் மற்றும் அவரது நண்பரின் கதைகளை விரும்பி கேட்பார்.

ஒருநாள், அவர் தனது அறைக்கு ஓய்வு எடுத்தபோது, முகமது தனது தோழர் இறந்துவிட்டதைக் கண்டார். அவர் தொடர்ந்து ஏழு நாட்கள் தனது நண்பருக்காக அழுது புலம்பினார். 

வெவ்வேறு மதங்களைச் சேர்ந்த அவர்கள் எப்படி நன்றாகப் பழகினார்கள் என்று கேட்டபோது, அவர் சொன்னது இதுதான்: "இங்கே நாங்கள் ஒரே மாதிரியாக இருந்தோம்", என்று அவரது இதயத்தை தன் கையால் சுட்டிக்காட்டினார்.